Month: March 2020

Վաղուց շատ վաղուց ապրում էր մի Լուսինե անունով արքայադուստր։Նա շատ էր սիրում ճամբորդել , սակայն նրան արգելում էին արքայական պալատից դուրս գալ չէ, որ թագաժառանգին վայել չէ ճամբորդելը։Լուսինեն որոշում է փախչել և ընդմիշտ հեռանալ։Նա մտածեց որ ինքը գիշերը երբ բոլորը քնած կլինեն ինքը կփախչի։Իր սենյակը արքայական պալատի ամենավերևի հարկում էր գտնվում և նա պետք է հաղթահարեր բոլոր պահակներին և փախչեր։Սակայն ինչ որ ձայն լսեց միջանցքում և որոշեց հետևեվել այդ ձայնին գնաց և հայտնաբերեց պալատի մեջ մի գաղտի սենյակ։Այնտեղ կար մեծ ջրվեժ գեղեցիկ անտառ, ամենուրեք կենդանիներ էին։Նրան մի պահ թվաց, որ առյուծը կհարցակվեր նրա վրա և վախեցած կանգնել էր և մի քանի րոպե հետո պարզվեց որ երազ էր։

Posted on March 12, 2020by irenkarapetyan

1. Прочитайте текст, обсудите его.
   Опишите героев.

Дни горели белым огнем. Земля была горячая, деревья тоже были горячие.
Сухая трава шуршала под ногами. Только вечерами наступала  прохлада.  И
тогда  на  берег  стремительной  реки Катуни выходил древний старик, садился
всегда на одно место — у коряги — и смотрел на солнце. Солнце садилось  за
горы.  Вечером  оно  было  огромное,  красное. Старик сидел неподвижно. Руки
лежали на коленях —  коричневые,  сухие,  в  ужасных  морщинах.  Лицо  тоже
морщинистое,  глаза  влажные,  тусклые. Шея тонкая, голова маленькая, седая.
Под синей ситцевой рубахой торчат острые лопатки.

Однажды старик, когда он сидел так, услышал сзади себя голос:
— Здравствуйте, дедушка!
Старик кивнул головой.
С ним рядом села девушка с плоским чемоданчиком в руках.
— Отдыхаете?
Старик опять кивнул головой. Сказал;
— Отдыхаю.
На девушку не посмотрел.
— Можно, я вас буду писать? — спросила девушка.
— Как это? — не понял старик.
— Рисовать вас.
Старик некоторое время молчал, смотрел на солнце,  моргал  красноватыми
веками без ресниц.
— Я ж некрасивый теперь, — сказал он.
—  Почему?  —  Девушка  несколько  растерялась.  — Нет, вы красивый,
дедушка.
— Вдобавок хворый.
Девушка долго смотрела на старика. Потом погладила мягкой ладошкой  его
сухую, коричневую руку и сказала:
— Вы очень красивый, дедушка. Правда.
Старик слабо усмехнулся:
— Рисуй, раз такое дело.
Девушка раскрыла свой чемодан.
Старик покашлял в ладонь:
— Городская, наверно? — спросил он.
— Городская.
— Платют, видно, за это?
— Когда как, вообще-то, Хорошо сделаю, заплатят.
— Надо стараться.
— Я стараюсь.
Замолчали.
Старик все смотрел на солнце.
Девушка рисовала, всматриваясь в лицо старика сбоку.
— Вы здешний, дедушка?
— Здешный.
— И родились здесь?
— Здесь, здесь.
— Вам сколько сейчас?
— Годков-то? Восемьдесят.
— Ого!
— Много, — согласился старик и опять слабо усмехнулся. — А тебе?
— Двадцать пять.
Опять помолчали.
— Солнце-то какое! — негромко воскликнул старик.
— Какое? — не поняла девушка.
— Большое.
— А-а… Да. Вообще красиво здесь.
— А вода вона, вишь, какая… У того берега-то…
— Да, да.
— Ровно крови подбавили.
— Да. — Девушка посмотрела на тот берег. — Да.
Солнце  коснулось  вершин  Алтая и стало медленно погружаться в далекий
синий мир. И чем глубже оно уходило, тем отчетливее рисовались горы. Они как
будто придвинулись. А в долине —  между  рекой  и  горами  —  тихо  угасал
красноватый  сумрак.  И  надвигалась  от  гор  задумчивая мягкая тень. Потом
солнце совсем скрылось за острым хребтом Бубурхана, и тотчас оттуда  вылетел
в  зеленоватое небо стремительный веер ярко-рыжих лучей. Он держался недолго
— тоже тихо угас. А в небе в той стороне пошла полыхать заря.
— Ушло солнышко, — вздохнул старик.
Девушка сложила листы в ящик.
Некоторое время сидели просто так —  слушали,  как  лопочут  у  берега
маленькие торопливые волны.
В долине большими клочьями пополз туман.
В  лесочке,  неподалеку,  робко  вскрикнула  какая-то  ночная птица. Ей
громко откликнулись с берега, с той стороны.
— Хорошо, — сказал негромко старик.
А девушка думала о том, как она вернется скоро в далекий  милый  город,
привезет  много  рисунков.  Будет  портрет  и  этого  старика.  А  ее  друг,
талантливый,  настоящий  художник,  непременно   будет   сердиться:   «Опять
морщины!.. А для чего? Всем известно, что в Сибири суровый климат и люди там
много работают. А что дальше? Что?..»
Девушка  знала, что она не бог весть как даровита. Но ведь думает она о
том, какую трудную жизнь прожил этот старик. Вон у него какие руки…  Опять
морщины! «Надо работать, работать, работать…»
— Вы завтра придете сюда, дедушка? — спросила она старика.
— Приду, — откликнулся тот.
Девушка поднялась и пошла в деревню.
Старик посидел еще немного и тоже пошел.
Он  пришел  домой,  сел  в своем уголочке, возле печки, и тихо сидел —
ждал, когда придет с работы сын и сядут ужинать.
Сын приходил всегда усталый, всем  недовольный.  Невестка  тоже  всегда
чем-то  была недовольна. Внуки выросли и уехали в город. Без них в доме было
тоскливо. Садились ужинать.
Старику крошили в  молоко  хлеб,  он  хлебал,  сидя  с  краешку  стола.
Осторожно звякал ложкой о тарелку — старался не шуметь. Молчали.
Потом укладывались спать.
Старик  лез на печку, а сын с невесткой уходили в горницу. Молчали. А о
чем говорить? Все слова давно сказаны,
На другой вечер старик и девушка опять  сидели  на  берегу,  у  коряги.
Девушка торопливо рисовала, а старик смотрел на солнце и рассказывал:
—  Жили мы всегда справно, грех жаловаться. Я плотничал, работы всегда
хватало. И сыны у меня все плотники. Побило их на войне  много  —  четырех.
Два  осталось.  Ну  вот  с одним-то я теперь и живу, со Степаном. А Ванька в
городе живет, в Бийске. Прорабом  на  новостройке.  Пишет;  ничего,  справно
живут.  Приезжали сюда, гостили. Внуков у меня много, любют меня. По городам
все теперь…
Девушка рисовала руки старика, торопилась, нервничала, часто стирала.
— Трудно было жить? — невпопад спрашивала она.
— Чего ж трудно? — удивлялся старик. — Я ж тебе рассказываю:  хорошо
жили.
— Сыновей жалко?
—  А  как  же? — опять удивлялся старик. — Четырех таких положить —
шутка нешто?
Девушка не понимала: то ли ей жаль старика, то ли она  больше  удивлена
его странным спокойствием и умиротворенностью.
А солнце опять садилось за горы. Опять тихо горела заря.
— Ненастье завтра будет, — сказал старик.
Девушка посмотрела на ясное небо:
— Почему?
— Ломает меня всего.
— А небо совсем чистое.
Старик промолчал.
— Вы придете завтра, дедушка?
— Не знаю, — не сразу откликнулся старик. — Ломает чего-то всего,
— Дедушка, как у вас называется вот такой камень? — Девушка вынула из
кармана жакета белый, с золотистым отливом камешек.
— Какой? — спросил старик, продолжая смотреть на горы.
Девушка  протянула  ему  камень.  Старик,  не  поворачиваясь, подставил
ладонь.
— Такой? — спросил он, мельком глянув на камешек, и  повертел  его  в
сухих,  скрюченных  пальцах.  — Кремешок это. Это в войну, когда серянок не
было, огонь из него добывали.
Девушку поразила странная догадка: ей показалось,  что  старик  слепой.
Она  не нашлась сразу, о чем говорить, молчала, смотрела сбоку на старика. А
он смотрел туда, где село солнце. Спокойно, задумчиво смотрел.
— На… камешек-то, -сказал он и протянул девушке камень. —  Они  еще
не  такие  бывают.  Бывают:  весь  белый, аж просвечивает, а снутри какие-то
пятнушки. А бывают: яичко и яичко — не отличишь. Бывают: на  сорочье  яичко
похож — с крапинками по бокам, а бывают, как у скворцов, — синенькие, тоже
с рябинкой с такой.
Девушка  все  смотрела на старика. Не решалась спросить: правда ли, что
он слепой.
— Вы где живете, дедушка?
— А тут не шибко далеко.  Это  Ивана  Колокольникова  дом,  —  старик
показал  дом на берегу, — дальше — Бедаревы, потом — Волокитины, потом —
Зиновьевы, а там уж, в переулочке, — наш. Заходи, если чего надо.  Внуки-то
были, дак у нас шибко весело было.
— Спасибо.
— Я пошел. Ломает меня.
Старик поднялся и пошел тропинкой в гору.
Девушка  смотрела  вслед ему до тех пор, пока он не свернул в переулок.
Ни разу старик не споткнулся, ни разу не замешкался. Шел медленно и  смотрел
под ноги. «Нет, не слепой, — поняла девушка. — Просто слабое зрение».
На другой день старик не пришел на берег. Девушка сидела одна, думала о
старике,  Что-то  было  в  его  жизни,  такой простой, такой обычной, что-то
непростое, что-то большое, значительное. «Солнце — оно тоже просто встает и
просто заходит, -думала девушка. -А разве  это  просто!»  И  она  пристально
посмотрела на свои рисунки. Ей было грустно.
Не пришел старик и на третий день и на четвертый.
Девушка пошла искать его дом.
Нашла.
В  ограде  большого  пятистенного дома под железной крышей, в углу, под
навесом, рослый мужик лет пятидесяти обстругивал на верстаке сосновую доску.
— Здравствуйте, — сказала девушка.
Мужик выпрямился, посмотрел  на  девушку,  провел  большим  пальцем  по
вспотевшему лбу, кивнул:
— Здорово.
— Скажите, пожалуйста, здесь живет дедушка…
Мужик внимательно и как-то странно посмотрел на девушку. Та замолчала.
— Жил, — сказал мужик. — Вот домовину ему делаю.
Девушка приоткрыла рот:
— Он умер, да?
—  Помер. — Мужик опять склонился к доске, шаркнул пару раз рубанком,
потом посмотрел на девушку. — А тебе чего надо было?
— Так… я рисовала его,
— А-а. — Мужик резко зашаркал рубанком.
— Скажите, он слепой был? — спросила девушка после долгого молчания.
— Слепой.
— И давно?
— Лет десять уж. А что?
— Так…
Девушка пошла из ограды,
На улице прислонилась к плетню и заплакала. Ей было  жалко  дедушку.  И
жалко  было,  что  она  никак не сумела рассказать о нем. Но она чувствовала
сейчас какой-то более глубокий смысл и тайну человеческой жизни и подвига и,
сама об этом не догадываясь, становилась намного взрослей.

2. Переведите отрывки на русский язык. Откуда эти отрывки? Сопоставьте их с текстом.– Դու դեռ չե՞ս քնել: Չէ՞ որ արդեն գիշեր է:
– Պապիկ, այս գրքում այնքան գեղեցիկ թիթեռներ կան: Դու ամեն ինչ գիտես: Ասա, որտե՞ղ են նրանք ապրում:
– Քնիր, թոռնիկս: Հիմա ուշ է: Թիթեռների մասին ես կպատմեմ վաղը: Բարի գիշեր: Քնիր, քնիր բալիկս:
– Իսկ դու՞:
– Էհ, թոռնիկս, ես ծերությունից կորցրել եմ քունս:
– Խեղճ պապիկ, մի՞թե քունը կարելի է կորցնել: Եթե ես կարողանայի գտնել այն:-Ինչո՞ւ ես լալիս, ծերուկ:
– Ինչ-որ մի բան սխալ է: Ես ապրում եմ այստեղ շատ վաղուց, բայց շուրջս ոչինչ չի փոխվում, և ես հոգնե՜լ եմ…Իսկ դո՞ւ ով ես:
– Ե՞ս: Աղջիկ:
– Աղջի՞կ: իսկ ի՞նչ է այդ:
– Այդ ես եմ:
– Մմմմ, որտեղի՞ց դու եկար:
– Ես եկա իմ սենյակից: Այս նկարը այնտեղ է կախված:
– Ի-իսկ ինչպե՞ս դու հայտնվեցիր նկարի մեջ:
– Ինձ օգնեցին թիթեռնիկները:
– Ուրեմն, դու կարո՞ղ ես մտնել նկարի մեջ:

– Вы еще не спали? Это уже ночь?
– Дедушка, в этой книге так много красивых бабочек. Ты все знаешь. Скажите им, где они живут.
– Спи, моя внучка. Сейчас уже слишком поздно. Я расскажу вам о бабочках завтра. Спокойной ночи Спи, спи, мой ребенок.
– а ты?
– О, моя внучка, я давно потерял сон.
– Бедный дедушка, можно ли потерять сон? Если бы я мог найти это.
“Почему ты плачешь, старик?”
– Что-то не так. Я давно здесь живу, но вокруг меня ничего не изменилось, и я устал … А ты кто?
– Я? девушка.
Девушка? и что это?
– Это я.
– Ммммм, откуда ты пришел?
– Я вышел из своей комнаты. Эта картина висит там.
– Как вы оказались на картинке?
– Бабочки помогли мне.
– Так ты можешь войти в картину?

3. Прямая и косвенная речь

4.Образец: Моя подруга спросила меня: «Ты согласна со мной?»
Моя подруга спросила меня, согласна ли я с ней.
1. Родители спросили сына: «Ты рад нашему приезду?-Родители спросили сына рад ли он их ней приезде.

2. Анна спросила учителя: «Вы будете проверять домашнее задание?». Анна спросила учителя будете ли вы роверять домашнее задание.?

3. Мы спросили гида «Можно зайти внутрь?» Мы спросили гида можно ли зайти внутрь.?

4. Дети постоянно спрашивали у вожатой: «Когда обеденный перерыв?». Дети постоянно спрашивали у вожатой когда ли обеденный перерыв?

5. Мы решили уточнить у продавца: «Будут новые поступления?». Мы решили уточнить у продавца будут ли новые поступления?

5. 1.  Студент говорит: «Я живу в общежитии и учусь на медицинском факультете». Студент говорит буду ли я жить в общежитии и учиться на медицинском  факультете.?

2. Моя сестра пишет: «Я тоже хочу учиться в университете». Моя сестра пишет буду ли я учиться в университете?

3. Мария говорит: «Я уже хорошо понимаю по-русски». Мария говорит буду ли я хорошо понимать по-русски.?

4. Наш преподаватель сказал: «На факультете учатся иностранные и студенты». Наш преподаватель сказал будут ли на факультете учатся иностранные и студенты?

5. Артур сказал: «Я хочу хорошо знать русский язык». Артур сказал буду ли я хорошо знать русский язык?.

6.Восстановите текст, заполнив пропуски.
В Москве создали Институт русского языка А. С. Пушкина. Он находится на улице Волгина. В этом институте учится иностранные студенты, которые изучают язык на своих странах, аспиранты и стажёры, преподаватели русского языка . Они приехали из разных стран мира, из разных городов и областей России. Каждый год здесь учится 4500 студентов из разных стран . Преподаватели и сотрудники Института русского языка имени А. С. Пушкина работают в других странах, например, в Индии, в Нигерии, в Англии, в Китае, в Алжире. Они преподают русский язик, читают лекции, выступают на научных конференциях . Они создают учебники русского языка.
В Москве есть гостиница, где живут не только преподаватели, стажёры и аспиранты, но и российские слушатели этого института, есть актовый зал, столовая, научная библиотека, много современных аудиторий.
Здесь есть Пушкинский клуб, который … слушателям лучше узнать великого
русского поэта …, время, в которое он жил, какую роль он сыграл в русской литературе. Пушкин был создателем русского литературного языка, поэтому Институт … языка носит его имя.

7.Вместо прочерков поставьте глаголы в нужном
времени.
1. Сейчас студенты пишут диктант. Вчера они тоже писали диктант. Что студенты писали вчера? 2. Я жду друга в метро. Утром я тоже ждал его в метро. Что он ждал утром? Кого он встретил в метро? Где он метро друга? 3. Друзья гуляют по Минску. В воскресенье они тоже гуляли по Минску. Что они гуляли в воскресенье? Когда они воскресенье по
Минску? 4. Сейчас его семья живёт в Минске. А раньше она жила в Москве. Где раньше в Москве его семья? Когда его семья сейчас в Минске? 5. Сейчас Анна звонит домой. Вчера вечером она тоже позвонила домой. Что Анна звонила вчера вечером? Вчера вечером она позвонила домой?

9-13 марта

1. Прочитайте текст, обсудите его.
   Опишите героев.

Дни горели белым огнем. Земля была горячая, деревья тоже были горячие.
Сухая трава шуршала под ногами. Только вечерами наступала  прохлада.  И
тогда  на  берег  стремительной  реки Катуни выходил древний старик, садился
всегда на одно место — у коряги — и смотрел на солнце. Солнце садилось  за
горы.  Вечером  оно  было  огромное,  красное. Старик сидел неподвижно. Руки
лежали на коленях —  коричневые,  сухие,  в  ужасных  морщинах.  Лицо  тоже
морщинистое,  глаза  влажные,  тусклые. Шея тонкая, голова маленькая, седая.
Под синей ситцевой рубахой торчат острые лопатки.

Однажды старик, когда он сидел так, услышал сзади себя голос:
— Здравствуйте, дедушка!
Старик кивнул головой.
С ним рядом села девушка с плоским чемоданчиком в руках.
— Отдыхаете?
Старик опять кивнул головой. Сказал;
— Отдыхаю.
На девушку не посмотрел.
— Можно, я вас буду писать? — спросила девушка.
— Как это? — не понял старик.
— Рисовать вас.
Старик некоторое время молчал, смотрел на солнце,  моргал  красноватыми
веками без ресниц.
— Я ж некрасивый теперь, — сказал он.
—  Почему?  —  Девушка  несколько  растерялась.  — Нет, вы красивый,
дедушка.
— Вдобавок хворый.
Девушка долго смотрела на старика. Потом погладила мягкой ладошкой  его
сухую, коричневую руку и сказала:
— Вы очень красивый, дедушка. Правда.
Старик слабо усмехнулся:
— Рисуй, раз такое дело.
Девушка раскрыла свой чемодан.
Старик покашлял в ладонь:
— Городская, наверно? — спросил он.
— Городская.
— Платют, видно, за это?
— Когда как, вообще-то, Хорошо сделаю, заплатят.
— Надо стараться.
— Я стараюсь.
Замолчали.
Старик все смотрел на солнце.
Девушка рисовала, всматриваясь в лицо старика сбоку.
— Вы здешний, дедушка?
— Здешный.
— И родились здесь?
— Здесь, здесь.
— Вам сколько сейчас?
— Годков-то? Восемьдесят.
— Ого!
— Много, — согласился старик и опять слабо усмехнулся. — А тебе?
— Двадцать пять.
Опять помолчали.
— Солнце-то какое! — негромко воскликнул старик.
— Какое? — не поняла девушка.
— Большое.
— А-а… Да. Вообще красиво здесь.
— А вода вона, вишь, какая… У того берега-то…
— Да, да.
— Ровно крови подбавили.
— Да. — Девушка посмотрела на тот берег. — Да.
Солнце  коснулось  вершин  Алтая и стало медленно погружаться в далекий
синий мир. И чем глубже оно уходило, тем отчетливее рисовались горы. Они как
будто придвинулись. А в долине —  между  рекой  и  горами  —  тихо  угасал
красноватый  сумрак.  И  надвигалась  от  гор  задумчивая мягкая тень. Потом
солнце совсем скрылось за острым хребтом Бубурхана, и тотчас оттуда  вылетел
в  зеленоватое небо стремительный веер ярко-рыжих лучей. Он держался недолго
— тоже тихо угас. А в небе в той стороне пошла полыхать заря.
— Ушло солнышко, — вздохнул старик.
Девушка сложила листы в ящик.
Некоторое время сидели просто так —  слушали,  как  лопочут  у  берега
маленькие торопливые волны.
В долине большими клочьями пополз туман.
В  лесочке,  неподалеку,  робко  вскрикнула  какая-то  ночная птица. Ей
громко откликнулись с берега, с той стороны.
— Хорошо, — сказал негромко старик.
А девушка думала о том, как она вернется скоро в далекий  милый  город,
привезет  много  рисунков.  Будет  портрет  и  этого  старика.  А  ее  друг,
талантливый,  настоящий  художник,  непременно   будет   сердиться:   «Опять
морщины!.. А для чего? Всем известно, что в Сибири суровый климат и люди там
много работают. А что дальше? Что?..»
Девушка  знала, что она не бог весть как даровита. Но ведь думает она о
том, какую трудную жизнь прожил этот старик. Вон у него какие руки…  Опять
морщины! «Надо работать, работать, работать…»
— Вы завтра придете сюда, дедушка? — спросила она старика.
— Приду, — откликнулся тот.
Девушка поднялась и пошла в деревню.
Старик посидел еще немного и тоже пошел.
Он  пришел  домой,  сел  в своем уголочке, возле печки, и тихо сидел —
ждал, когда придет с работы сын и сядут ужинать.
Сын приходил всегда усталый, всем  недовольный.  Невестка  тоже  всегда
чем-то  была недовольна. Внуки выросли и уехали в город. Без них в доме было
тоскливо. Садились ужинать.
Старику крошили в  молоко  хлеб,  он  хлебал,  сидя  с  краешку  стола.
Осторожно звякал ложкой о тарелку — старался не шуметь. Молчали.
Потом укладывались спать.
Старик  лез на печку, а сын с невесткой уходили в горницу. Молчали. А о
чем говорить? Все слова давно сказаны,
На другой вечер старик и девушка опять  сидели  на  берегу,  у  коряги.
Девушка торопливо рисовала, а старик смотрел на солнце и рассказывал:
—  Жили мы всегда справно, грех жаловаться. Я плотничал, работы всегда
хватало. И сыны у меня все плотники. Побило их на войне  много  —  четырех.
Два  осталось.  Ну  вот  с одним-то я теперь и живу, со Степаном. А Ванька в
городе живет, в Бийске. Прорабом  на  новостройке.  Пишет;  ничего,  справно
живут.  Приезжали сюда, гостили. Внуков у меня много, любют меня. По городам
все теперь…
Девушка рисовала руки старика, торопилась, нервничала, часто стирала.
— Трудно было жить? — невпопад спрашивала она.
— Чего ж трудно? — удивлялся старик. — Я ж тебе рассказываю:  хорошо
жили.
— Сыновей жалко?
—  А  как  же? — опять удивлялся старик. — Четырех таких положить —
шутка нешто?
Девушка не понимала: то ли ей жаль старика, то ли она  больше  удивлена
его странным спокойствием и умиротворенностью.
А солнце опять садилось за горы. Опять тихо горела заря.
— Ненастье завтра будет, — сказал старик.
Девушка посмотрела на ясное небо:
— Почему?
— Ломает меня всего.
— А небо совсем чистое.
Старик промолчал.
— Вы придете завтра, дедушка?
— Не знаю, — не сразу откликнулся старик. — Ломает чего-то всего,
— Дедушка, как у вас называется вот такой камень? — Девушка вынула из
кармана жакета белый, с золотистым отливом камешек.
— Какой? — спросил старик, продолжая смотреть на горы.
Девушка  протянула  ему  камень.  Старик,  не  поворачиваясь, подставил
ладонь.
— Такой? — спросил он, мельком глянув на камешек, и  повертел  его  в
сухих,  скрюченных  пальцах.  — Кремешок это. Это в войну, когда серянок не
было, огонь из него добывали.
Девушку поразила странная догадка: ей показалось,  что  старик  слепой.
Она  не нашлась сразу, о чем говорить, молчала, смотрела сбоку на старика. А
он смотрел туда, где село солнце. Спокойно, задумчиво смотрел.
— На… камешек-то, -сказал он и протянул девушке камень. —  Они  еще
не  такие  бывают.  Бывают:  весь  белый, аж просвечивает, а снутри какие-то
пятнушки. А бывают: яичко и яичко — не отличишь. Бывают: на  сорочье  яичко
похож — с крапинками по бокам, а бывают, как у скворцов, — синенькие, тоже
с рябинкой с такой.
Девушка  все  смотрела на старика. Не решалась спросить: правда ли, что
он слепой.
— Вы где живете, дедушка?
— А тут не шибко далеко.  Это  Ивана  Колокольникова  дом,  —  старик
показал  дом на берегу, — дальше — Бедаревы, потом — Волокитины, потом —
Зиновьевы, а там уж, в переулочке, — наш. Заходи, если чего надо.  Внуки-то
были, дак у нас шибко весело было.
— Спасибо.
— Я пошел. Ломает меня.
Старик поднялся и пошел тропинкой в гору.
Девушка  смотрела  вслед ему до тех пор, пока он не свернул в переулок.
Ни разу старик не споткнулся, ни разу не замешкался. Шел медленно и  смотрел
под ноги. «Нет, не слепой, — поняла девушка. — Просто слабое зрение».
На другой день старик не пришел на берег. Девушка сидела одна, думала о
старике,  Что-то  было  в  его  жизни,  такой простой, такой обычной, что-то
непростое, что-то большое, значительное. «Солнце — оно тоже просто встает и
просто заходит, -думала девушка. -А разве  это  просто!»  И  она  пристально
посмотрела на свои рисунки. Ей было грустно.
Не пришел старик и на третий день и на четвертый.
Девушка пошла искать его дом.
Нашла.
В  ограде  большого  пятистенного дома под железной крышей, в углу, под
навесом, рослый мужик лет пятидесяти обстругивал на верстаке сосновую доску.
— Здравствуйте, — сказала девушка.
Мужик выпрямился, посмотрел  на  девушку,  провел  большим  пальцем  по
вспотевшему лбу, кивнул:
— Здорово.
— Скажите, пожалуйста, здесь живет дедушка…
Мужик внимательно и как-то странно посмотрел на девушку. Та замолчала.
— Жил, — сказал мужик. — Вот домовину ему делаю.
Девушка приоткрыла рот:
— Он умер, да?
—  Помер. — Мужик опять склонился к доске, шаркнул пару раз рубанком,
потом посмотрел на девушку. — А тебе чего надо было?
— Так… я рисовала его,
— А-а. — Мужик резко зашаркал рубанком.
— Скажите, он слепой был? — спросила девушка после долгого молчания.
— Слепой.
— И давно?
— Лет десять уж. А что?
— Так…
Девушка пошла из ограды,
На улице прислонилась к плетню и заплакала. Ей было  жалко  дедушку.  И
жалко  было,  что  она  никак не сумела рассказать о нем. Но она чувствовала
сейчас какой-то более глубокий смысл и тайну человеческой жизни и подвига и,
сама об этом не догадываясь, становилась намного взрослей.

45 ճագարը 9 վանդակներում ինչպե՞ս տեղավորենք, որ բոլոր վանդակներում լինեն տարբեր քանակությամբ ճագարներ։

մենք նախ պետք է բացենք 45 թրվը բացենք

1+2+3+4+5+6+7+8+9=45

ստացվեց ամեն վանդակում տարբեր քնակությամբ

պատ՝ 1,2,3,4,5,6,7,8,9

I.
Հեռո՜ւ, մօտիկ ընկերներին, աշխարհներին, արեւներին,-
Հրանման հոգիներին:-
Բոլո՜ր նրանց, ում որ հոգին վառւում է վառ,-
Բոլո՜ր նրանց հոգիներին արեւավառ,-
Կեանքի՜, մահի՜ այս ամեհի աղջամուղջում`
Ողջակիզուող հոգիներին – ողջո՜յն, ողջո՜յն:-
II.
Իրիկուն էր, հրակարմիր մի իրիկուն:
Արեւը բորբ` մայր էր մտնում արեւմուտքում:
Դաշտի վրայ փռուել էր մուժ արիւնամած`
Թոյն էր կարծես` բորբ արեւի սրտից քամած:
Արեւը, թէժ` մայր էր մտնում արեւմուտքում-
Ու արիւն էր դաշտի վրայ, թո՛յն էր թքում:
Հորիզոնում վառել էր մի կարմիր քուրայ-
Ու արնավառ փայլ էր փռում դաշտի վրայ:
Ու արտերը, ալեծածան, վառուել էին
Արեգակի կարմիր փայլով իրիկնային:-
Դաշտը, անծայր ու անսահման, լայնատարած`
Հրակարմիր տարածուել էր նրանց առաջ:-
Ծով էր կարծես, որ սկիզբ ու սահման չունի-
Ծով էր կարծես` մշուշի մէջ իրիկունի:
III.
Արեւի տակ իրիկնային, իրկնային հրով վառուած`
Այդ հին դաշտում կռւում էին ամբոխները խելագարուա’:
Քաղաքներից ու գիւղերից, ստեպներից հեռու ու մօտ`
Եկել էին նրանք նորից` լուսավառուած ու կրակոտ:
Ով քաղաքից էր հեռացել – նա թողել էր մշուշը ծեր,-
Մշուշը, որ կեանքի վրայ մխաշաղախ ամպ էր դարձել:
Ով եկել էր գյուղից հեռու – նա թողել էր հողը խոնաւ,
Որի վրայ կեանքը հլու ո՛չ մի ոսկի հասկ չծնաւ:
Ով եկել էր ստեպներից, նա թողել էր անծայրածիր
Լայնութիւնը հորիզոնի, որ իր համար բանտ էր դարձել:
Ով քաղաքից էր հեռաւոր, ուր մառախուղ էր անորոշ`
Նա բերել էր թոքախտաւոր սիրտը, որպէս կարմիր դրօշ:
Ով եկել էր թողած հեռուն անծայրածիր մութը գիւղի`
Բերել էր իր մկաններում բեղմնաւորուած ոյժը հողի:
Ով եկել էր ստեպներից, ուր ապրում էր որպէս գերի-
Բերել էր իր լուրթ աչքերում լայնութիւնը ստեպների…
Ըմբոստացած, խելագարուած, չտանելով հին կեանքը էլ`
Անծիր դաշտում այդ հաւաքուած` նրակք կռուի էին ելել:
IV.
Մայր էր մտնում իրիկնային արեւը` թէժ լոյսով վառված-
Ու երգելով կռւում էին ամբոխները խելագարուած:
Դաշտն էի դէմը, փռուած էր նա` շառագունած ու արեւուն,-
Ու հետեւում, ճամբի վրայ հսկայ քաղաքն էր երեւում:
Ծո՜յլ նազանքով, իրիկնային արեւի տակ անփոյթ փռուած`
Պսպղում էր քաղաքը հին` հազարերանք մի զանգըւած:
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ, անծայր ու լայն, տարածուել էր քաղաքը հին-
Լողանում էր կարծես մարմանդ մշուշի մէջ իրիկնային:
Յաղթ շէնքերը, բարձր ցցուած, կարծես կախուած կարմիր օդում`
Հետըզհետէ մթնում էին, անգունանում ու աղօտում:
Հեռու հրով միայն վառուած պատուհանները ապակի
Փայլում էին արիւնամած վերջին հրին արեգակի.
Արեւի դէմ փայլում էին հրաբոսոր`
Բռընկուել էր նրանց սրտում տագնապը սուր…
Եւ երկընքի սիրտը մխուած բեւեռների պէս արնաքամ`
Փայլում էին արիւնամած ծխնելոյզներն հսկայական:
Ծուխ չէր ելնում նրանց փողից` չէին փնչում երկինքն ի վեր.
Չէչ կարծրանում նրանց ծուխից իրիկնային երկինքը էլ:-
Լոկ մշուշը իրիկնային թանձրանում էր հետզհետէ-
Ու մշուշում կորչում էին ծխնելոյզները երկաթէ:
V.
Իսկ քաղաքից դէպի հարաւ` ահատեսիլ ու յաղթական`
Երեւում էր երկաթուղու կայարանը հսկայական:
Լսւում էր մերթ շոքեկառքի սուլոցը սուր հեռու մուժում-
Մորթում էին կարծես այնտեղ խելագարուած մի անասուն…
Ճչում էր սուր, յուսակտուր, ու յուսահատ ձայնը նրա,
Որպէս անդարձ մահի մի լուր տարածւում էր դաշտի վրայ:-
Ցրուած էր նա, կայարանը, հսկայ ու յաղթ, նրանց առաջ-
Ու հանգոյցից կայարանի, դաշտովը մէկ լայնատարած`
Դէպի հիւսիս, դէպի հարաւ, ւ արեւմուտք ու արեւելք-
Ուղիները երկաթաձիգ ձգուել էին ամէնուրեք:-
Երակների պէս երկաթէ քաղաքամօտ կայարանից`
Հեռո՜ւ, հեռո՜ւ ձգուել էին ուղիները երկաթաձիգ:
Երակների պէս երկաթէ` ամուր գրկած կուրծքը հողի`
Սեղմըւելով հետզհետէ` փախչում էին գաղտնագողի…
Ու ցցուած էր ուղիների խաչակնքման սեղմ հանգոյցում-
Կայարանը, որպէս մի հարց, որպէս հսկայ մի քարացում:
Ուղիների ճամբամիջում հանգոյց էր նա կարծես կապուած-
Ու անզիջում կռւում էին ամբոխները խելագարուած:
Կարծես նետուած մի յաղթ ձեռքով` աշխարհային կամքին հլու`
Գնո՜ւմ էին կռուո՜վ, երգո՜վ կայարանը գրաւելո՛ւ:
VI.
Կռւում էին: Սուրում էր մի իրիկնային մարմանդ քամի:
Դէմը քաղաքն էր տարածուել` հազարամեայ մի թշնամի:
Սֆինքսի պէս հսկայական, շէկ ծծերը դրած հողին`
Նա կտրել էր արեւակամ ամբոխների կարմիր ուղին:
Ու կայարանը` յաղթանդամ, իրիկնային կարմիր մուժում,
Յաղթ նստել էր նրա առաջ, որպէս նրան հսկող մի շուն:
Յաղթ նստել էր նրա առաջ ու տիրուհու կամքին գերի`
Երթն էր հսկում գետնատարած, երկաթագիծ ուղիների:
Ու գծերի մօտ երկաթէ, դէպի հիւսիս. դեպի առաջ`
Ձգուել էին ալիքաձեւ խրամատներ գետնատարած:
Թշնամին էր պահուել նրանց ալիքաձեւ գետնափորում
Ու մատներով արիունոտված դէմը փռուած դաշտն էր փորում:
Մտել էր ջերմ կուրծքը հողի՜, հողի սրտում դարան մտած`
Կրակում էր գաղտնագողի, նենգ ձեռքերով արիւնոտած:
Կռւում էին` մօտենալով, մօտենալով հետզհետէ:
Պայթում էին զրընգալով հրանօթները երկաթէ:-
Ե՜րգ էր կարծես կռիւը այդ, որ զրնգում էր մայրամուտում.
Նայես` թռաւ մի հրանօթ ու թունդ պայթեց խրամատում…
VII.
Կռւում էին, ու կռուելով անցնում էին նրանք առաջ:
Ու դաշտերում իրիկնային մա՜հն էր քրքջում համատարած:
Երգում էր նա` երգը խառնած հրանօթի զրնգունին,-
Անցնում էին նրանք առաջ ու կրակուած կռւում էին:
Ե՜րգ էր սիրտը ամէն մէկի, երգ էր հայեացքը կրակոտ.
Վառւում էր սիրտը ամէնքի, որպէս կարմիր մի առաւօտ:
Ե՜րգ էր կարծես արեւը հին` իրիկնային լոյսով վառուած-
Եւ երգելով կռւում էին ամբոխները խելագարուած…
VIII.
Եւ երգում էր մէկը` հզօր, հուժկու ձայնով ահեղագոչ,
Գո՜վքն էր երգում կռուի ելած, արիացած իր ընկերոջ:-
Որպէս բազէ` երգը նրա սլանում էր հեռո՜ւ, հեռո՜ւ-
Եւ երգելով կռւում էր նա` լուսաժպիտ ու ահարկու:
Երգում էր նա: Մայր էր մտնում արեւը հին` կարմիր քուրայ:
Եւ դաշտերում իրիկնային – զանգ էր կարծես ձայնը նրա:
Զա՜նգ էր կարծես, զնգում էր զիլ, որ ողջ աշխարհը իմանայ-
Բորբ կարօտով անծայրածիր, կրակելով երգում էր նա:
IX.
“Ստեպներից, անտառներից, քաղաքներից հեռու ու մօտ,
Մենք մեր սիրտն ենք բերել նորից` յուսավառուած ու կրակոտ.
Այնտեղ հիմայ կռիւ է, մահ, ու աղջամուղջ է անորոշ,-
Մենք մեր սիրտն ենք պարզել հիմա – մահի հանդէպ` կարմիր դրօշ:
Արիւնաքամ մա՜յր է մտնում հազարամեայ արեւը հին.
Արիւնավառ ժպտում էմ եզ այս աշխարհը իրիկնային…
Ու խնդասիրտ կռւում ենք մենք, ե՜րգ ենք ասում, կռւում հիմի.
Կուրծք է տուել աշխարհը ողջ` հազարամեայ մի թշնամի…
Բայց անվհատ կռւում ենք մենք, ու մահը` սէգ, ժպտում է մեզ-
Շատերս, ախ, պիտի զոհենք սրտերը մեր կարօտակէզ,-
Անողոք է երթը այս սէգ, ինչպես կարմիր կարօտը մեր-
Կրակեցէ՛ք, կրակեցե՛ք, խելագարուած իմ ընկերներ…”
X.
…Մայր էր մտնում իրիկնային արեւը` թէժ լոյսով վառուած:
Ու անվհատ կռւում էին ամբոխները խելագարուած:
Աչքերի մէջ` կարմիր մի հուր, ու սրտերում – կարմիր կրակ`
Վերջին թափով մի ամրակուռ` անգայթ կռւում էին նրանք:
Խենթ երգելով, կրակելով նրանք անցնում էին առաջ-
Ու թշնամին փախուստ տուեց` ահաբեկուած ու վտարուած:-
Մութ էր արդէն, մայր էր մտել արեգակի շողը վերջին,
Երբ գրոհով մի անվեհեր կայարանը գրաւեցին…
XI.
Մութ է հիմա: Գիշերը, խոր, իջել է վար:
Մութ է հիմա, թանձր խաւար:
Երկաթուղու կայարանում, ուր ո՛չ մի լոյս չկա վառուած,
Խռնուել են հազարանուն ամբոխները խելագարուած:
Գիշերնի մէջ չեն երեւում յաղթ կամարները երկաթէ`
Լոյս չեն վառել կայարանում, որ թշնամին չնկատէ:
Սպասում են` աչքներն յառած խաւարամած հեռուներին`
Մութը իջաւ համատարած, մինչ կայարանը վերցրին:-
Սպասում են, որ մինչեւ լոյս գոնէ մի քիչ հանգստանան
Ու առաւօտ դուրս գան նորից ու քաղաքի վրայ գնան:
Աչքերն յառած թանձր մութին, սրտատրոփ, անապաքէն`
Սպասում են առաւօտին, որ կռիւը շարունակեն:
Մի քիչ առաջ, արիւնաքամ, երբ դեռ դաշտում կռւում էին
Մօ՜տ էր թւում քաղաքն այնքան երկաթուղու կայարանին…
Եկան իրենք, կռուով, երգով գրաւեցին կայանը մեծ-
Իսկ թշնամին փախուստ տուեց ու քաղաքում պատսպարուեց:
Սպասում են իրենք հիմա, որ մինչեւ լոյս հանգստանան-
Ու առաւօտ դուրս գան նորից եւ քաղաքի վրայ գնան:
XII.
Ու մթի մէջ հազարամեայ, գիշերի մէջ խորը, անհուն`
Խռնուել են նրանք ահա երկաթուղու կայարանում:
Դաշտն է դէմը, խաւարակուռ ձգուած է նա:
Չկայ մի ձայն, չկայ քամի, մութ է հիմա:
Դաշտն է դէմը` անծիր, անծայր մի զանգուած խաւարամութ,
Ուր նստել է անաչք, անլոյս խորհրդաւոր կասկածը մութ:
Շնթռկել է որպէս մի շուն, որ խաւարն է հսկում հիմի,-
Շնթռկել է թանձր մուժում, որպէս անտես մի թշնամի:
Մութն է նստել կասկածը հին ու աչքերով խավարամած
Նայում է նա կայարանին, որ կանգնած է նրա դիմած:
Շարժըւում է մութը կարծես ու խաւարով իր աչքերի-
Նայում է նա լուրթ աչքերին խելագարուած ամբոխների:
Ու տագնապով անլռելի, հայեացքներով անթարթ լարուած`
Նայում են մութ հեռուներին ամբոխները խելագարուած:
Լուրթ աչքերով խորը, տխուր-մո՜ւթն են դիտում նրանք անհուն-
Ու դժժում է աղմուկը խուլ գիշերային կայարանում…
XIII.
Հոծ բանակով, հսկայական կայարանի դէմ խռնուած`
Լուրթ աչքերով արեւակամ – դաշտն են դիտում խաւարամած:
Մո՛ւթ է դէմը, ու խաւարում, որ բացուել է, որպէս անդունդ`
Երեւում է հեռո՜ւ – հեռո՜ւն կարմիր լոյսով վառուող մի գունդ:
Աչքերի դէմ մթնակալած, հայեացքների դէմ ակընդէտ –
Հեռու մթում լոյսն այդ վառուած գո՛ւնդ է թւում, կարմիր մի կէտ:
Գիշերի մէջ – կարմի՜ր, կարմի՜ր, տագնապալից վառւում է նա`
Գիշերի մէջ վառել են, որ զօրքը պատրաստ արթուն մնայ:
Անծայրածիր մթում հեռուի կարծես կարմիր գլուխ է շան-
Վառել են այն, որպէս կռուի ու տագնապի ազդանշան:
-Քաղաքն է այն հազարամեայ, ուր տագնապ ու տենդ կայ հիմի
Պահուել է նա, որպէս վախից խելագարուած մի թշնամի,
Ու կրակը այդ կարմրակէզ – ահանշան ու վիթխարի –
Մի արնագոյն կէտ է կարծես ուղեղի մէջ խելագարի:
Բռընկուել է յոյսով յետին, հոգեվարքի տենդով վառուած –
Ու նայում են կարմիր կէտին ամբոխները խելագարուած…
XIV.
Գիշերի դէմ խաւարամած, աչքերն յառած կարմիր կէտին`
Ամբոխները խելագարուած սպասում էին առաւօտին:
Ու վառւում է խաւարակուռ հոգիներում նրանց անգայթ
Կէտը այդ մուգ, որպէս հեռու, հրաբոսոր մի ճառագայթ:
Սուր մխուել է նրանց սրտում, որպէս մի թէժ, կարմիր բեւեռ-
Թոյն է լցնում, ու բորբոքում, ու երազներ աշխարհաւեր…
Աղմկում է նրանց սրտում մորմոքը հին, հազարամեայ-
Տենդ է սփռում ու խլրտում նրանց անգայթ սրտում հիմա:
Լուրթ աչքերում փայլում է վառ արիւնամած մի ցանկութիւն-
Ու աչքերը միլիոնաւոր թո՛յն են թքում, արիւն ու թոյն:
Բարձրանում է նրանց սրտից տարիների մաղձը աղի-
Ու վառւում է լուրթ աչքերում` արիւնալից ու կատաղի:
Ու աչքերը արիւնամած անթարթ յառած կարմիր կէտին`
Ամբոխները խելագարւած սպասում էին առաւօտին:
XV.
…Գիշերի՛ դէմ գիշեր է մութ խաւարամած նրանգ հոգին,
Որ կարօտով մի կրակոտ սպասում է առաւօտին:
Խաւար է մեծ սիրտը նոցա, բայց խաւարում անծայրածիր-
Երկինքնե՜ր կան կապուտաչեայ, հորիզոննե՜ր` անծա՛յր, անծի՜ր:
Ու աչքերում նրանց կապոյտ, ուր իջել է գիշերը մութ-
Հազա՜ր բողբոջ կայ կրակոտ, ու արշալոյս, ու առաւօտ:
Նրանց ձգուած մկաներում ո՛յժն է նստել խոնաւ հողի-
Եթէ ուզեն` արեւներին նոր տե՛մպ կը տան ու նոր ուղի…
Եթէ ուզեն` արեգակնե՜ր կը շպրտեն երկինքն ի վեր.
Եթէ ուզեն` վա՛ր կը բերեն երկինքներից արեգակներ…
Եթէ ուզեն` կամքով արի ու աշխարհի հրով վառուած…
Ինչե՜ր միայն չեն կատարի ամբոխները խելագարուած…

XVI.
Ու հոսում է գիշերը մութ, մօտենում է առաւոտին:
Հոսում է պաղ ու անօգուտ սպասումի ժամը յետին:
Դաշտից ահա սուրում է զով, մարմանդ քամին առաւոտի-
Ու վառւոմ է վերջին լոյսով կրակը այն կարմիր կէտի:
Նօսրանում է խաւարն ահա, գունատւում է հետզհետէ-
Ճեղքում է մութն արեւելքում հսկայական, հրէ մի թեւ:
Ու սուրում է հեռուներից առաւօտուայ կիսամթում-
Մարմա՜նդ, մարմա՜նդ, բուրումնալից, գարնանային մի թարմութիւն:
Շարժըւում է խաւարը թէն ու հեռեւում խաւարամած
Երեւում է քաղաքն արդէն` մութ, անորոշ մի զանգըւած:
Յաղթ շէնքերի պատերը յաղթ որոշւում են հետզհետէ,
Երեւում են ահա հպարտ ծխնելոյզները երկաթէ…
Ու բորբ սրտում ամբոխների թո՛ւնդ է առնում կարօտը վառ,
Երկինքներում լուրթ աչքերի վառւում է տենդը հոգեվար…
Բո՛րբ աչքերով նայում են մեծ, խաւարակուռ զանգըւածին-
Ու վառւում է սիրտը նրանց, որպէս հրդեհ արեգնածին…
-Պիտի երթան առա՜ջ հիմա, պիտի առնեն քաղաքը մեծ,
Պիտի թափե՜ն նրա վրայ հազարամեայ մաղձը իրենց:
Քանդե՜ն պիտի ու աւերեն, տեղը փոշի՜ պիտի փռեն-
Հազարամեայ քաղաքը այդ քանդե՜ն պիտի ու աւերեն:
Այրե՜ն պիտի, խելագարուած պիտի պարե՜ն հրդեհներում,
Ու կարմրավառ կրակ ու կայծ պիտի փռեն երկրի հեռուն:
Ու մնացած մոխիրը ձիգ պիտի այրե՜ն նրանք նորից,
Որ կեանքը հին, որպէս փիւնիկ, չբարձրանա՜յ մոխիրներից…
Քամո՜ւն տալով մոխիրը այն, որ տանի ու ետ չբերի
Դէպի հեռո՜ւն պիտի երթան դեռ չծնուած արեւների…
XVII.
…Լուսաբացին, երբ կարմրածուփ հորիզոնում հրաշուշան
Կարմիր վառուեց արեւը բորբ, որպէս կռուի ազդանշան,
Երբ բռնկուեց արեւելքում արեւը` նոր լոյսով վառուած-
Դո՜ւրս նետուեցին կայարանից ամբոխները խելագարուած…
Դէմը դաշտն էր անծայրածիր, ուր մշուշ էր արեւագոյն,
Ու մշուշում շոգիացող, առաւօտի մարմանդ միգում,
Կրկէսի պէս մի վիթխարի, խայտաբղէտ, խայտանկար-
Եզերքի մօտ ճանապարհի երեւում էր քաղաքը քար…
Աչքերն յառած հեռո՛ւ-հեռո՜ւն կարմիր վառուող արեգակին`
Արեւավառ հեռուներում նրանք կռւում էին կրկին.
Հոծ խմբերով հազարանուն, արեգակի հրով վառուած`
Դէպի Արե՛ւն էին գնում ամբոխները խելագարուած…