Posted in Հայոց լեզու 12

Առաջադրանքներ 256-270

256․Նրան լքել էր անձնակազմը: Դա Ազորյան կղզիների և Պորտուգալիայի միջև հայտնաբերելուն հակառակ էր: «Մերի Սելեսթ» առագաստանավը Նյու-Յորքից դուրս է եկել նոյեմբերի 7-ին և ուղևորվել դեպի Ճենովո:
257․-Գիտես թե ով է հայտնագործել պաղպաղակը։
-Ոչ, կպատմես։
-Ուրեմն լսիր, հայտնի է, թե Սիլիցիան նվաճած արաբները տանմեկերորդ դարում մի հետաքրքիր ուտելիք էին պատրաստում, թռչունի ձվի պարունակությունը դատարկում էին, դատարկ կճեպի մեջ համեմված ջուր լցնում և միի գիշեր թողնում ձյան մեջ։
-Ինչ հետաքրքիր է, իսկ այլ վարկած կա՞։
-Այո, ասում են, որ հին հռոմացիները նույնպես ունեցել եմ իրենց սառն աղանդերը․ հանում էին դեղձի միջուկը և փոխարենը՝ մեջը սառույցի կտորներ լցնում։ Սակայն հին չինական վարկածը ավելի հետաքրքիր է։ Նրանք հռոմացիներից դեռ շուտ , որպես սառը անուշեղեն , գործածել են ձյունը՝ լիմոնի , նարնջի կտերների ու նռան հատիկների հետ խառնած։
259․Ինչպես կապացուցեք ձեր դասի օգտակարությանը իմ ապագայի համար։
Ինչ կյանքի փորձ կտա այս առարական։
260․Մի անգամ քննությունից առաջ ես Էյնշտեյնին հարցցրեցի, թե արդյուք քննության հարցրեը դժվար են լինելու։Նա պատասխանեց, որ ոչ թե բոլոր հարցերը այնցալ տարվան են լինելու։ Ես թե ասեց, որ եթե այդպես անենք միևնեույն պասախաները կլսեն։ Նա ինձ հակաճառեց և ասա, որ ես սխալվում եմ և անցել է ուղիղ մեկ տարի և միևնույն հարցերի ճիշտ պատասխանները արդեն պետք է նույնը չլինեն քանի, որ այս մեկ տարում գիուտթյունը հսկայական քայլերով առաջ է ընկեր։

Continue reading “Առաջադրանքներ 256-270”
Posted in Հունվարյան ճամբար 2022-2023, Նախագիծ, Uncategorized

Հետազոտական աշխատանքներ օր 2 թեմա` «Անհատի դերը պատմության մեջ»

Այսօր Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրում տեղի ունեցավ հետազոտական աշխատանքների պաշտպանության երկրորդ օրը։ Թեման էր «Անհատի դերը պատմության մեջ»։Հանդիպմանը ներկա էին՝

Մարթա Ասատրյանը/Ավագ դպրոցի ղեկավար/

Մարգարիտ Սարգսյանը / մանկավարժության լաբորատորիայի ղեկավար/

Մասնախմբի անդամ՝ Արմեն Ոսկանյանը

Հրավիրյալ մասնագետ

Լևոն Շիրինյան/ քաղաքական գիտությունների դոկտոր, փիլիսոփայական գիտությունների թեկնածու/

Տաթևիկ Հակոբյան, Արեգնազ Զաքարյան՝ ԵՊՀ ՈՒԳ խորհրդի անդամներ 

Միշտ էլ առաջինը ելույթ ունենալը բարդ է բայց այս անգամ դա իր պատասխանատվության տակ վերցրեց 11-րդ դասարանի սովորող Տիգրան Այվազյանը նրա թեման էր «Դավիթ Բեկի ապստամբությունը»

Նա իր խոսքը սկսեց հետևյալ նախադասությամբ՝ Հայոց պատմության ողջ ընթացքում Սյունիքն ու Արցախը Հայկական լեռնաշխարհի ողնաշարն են եղել: Այդ ողնաշարը երբեմն մասամբ կոտրվել է: Բայց հայ ժողովրդի գիտակցությունն արթուն են մնացել:Կլինե՞ն արդյոք նոր Դավիթ Բեկեր, չգիտենք (նրանք գալիս են ճիշտ ժամանակին)։ ժամանակները փոխվել են, թշնամիները՝ ոչ, գուցե այսօր ուրիշ ձևով պետք է պայքարել։ Գիտեմ միայն, որ չպետք է հանձնվել, իրավունք չունենք, այլապես մեր բոլոր սովորած ու չսովորած դասերը մոռացության կմատնվեն։Ահա այսպիսին էին Տիգրանի խոսքերը։

Հետո իր խոսքը ներկայացրեց, 12-րդ դասարանի սովարող Էվա Սադոյանը Նրա թեման էր՝ ՝ «Հեգելի Դիալեկտիկան»

Ժորժ Վիլհելմ ֆրիդրիխ Հեգելը 19րդ դարի գերմանական դասական փիլիսոփայության, հռչակավոր ներկայացուցիչ է։ Ահա այսպես Էվան սկսեց իր խոսքը։

Ես շատ տպավորված եմ աշակերտների խոսքով և ուրախ եմ, որ նրանք նույն պես կարողացան պատվով հանձնել իրենց հետազոտական աշխատանքները։

Posted in Հունվարյան ճամբար 2022-2023, Նախագիծ, Գրականություն

Աշխարհի էպոսները․ Ոդիսևս

Ոդիսևսի դեգերումներն սկսվել են Տրոյայի պատերազմից վերադառնալու պահից և տևել մինչև հարազատ Իթաքե հասնելը։ Դրանք տևեցին տասներկու տարի և ուղեկցվեցին անասելի դժվարություններով և դաժան փորձություններով։
Ոդիսական բառը դարձել է նպատակին հասնելու համար դժվար ճանապարհորդություն և այլ գործունեություն բնորոշող գոյական։

Ոդիսևսի դեգերումներն սկսվել են Տրոյայի պատերազմից վերադառնալու պահից և տևել մինչև հարազատ Իթաքե հասնելը։ Դրանք տևեցին տասներկու տարի և ուղեկցվեցին անասելի դժվարություններով և դաժան փորձություններով։
Ոդիսական բառը դարձել է նպատակին հասնելու համար դժվար ճանապարհորդություն և այլ գործունեություն բնորոշող գոյական։

Տրոյան գրավելուց հետո նավերով ծով դուրս եկած հույներին դաժանաբար պատժեցին այն նույն՝ Աթենաս և Պոսեյդոն աստվածները, որոնք օգնել էին հույներին՝ հաղթանակի հասնելու։ Պատճառը հույների՝ խելագարության աստիճանի հասնող ուրախությունն էր և այն, որ նրանք համարյա մոռացել էին, որ հաղթանակի համար պարտական են աստվածներին։
Պոսեյդոնի ուղարկած վիթխարի ալիքները կործանեցին Ագամեմնոնի նավերը, իսկ Մենելաոսին քշեցին մինչև Եգիպտոս։ Ոդիսևսը փրկվեց, սակայն նրան բաժին հասան նոր տառապանքներ՝ մինչև իր ընտանիքին միանալը նա պետք է անցներ բազում փորձությունների միջով։