Հայաստան ասելիս այտերս այրվում են,
Հայաստան ասելիս ծնկներս ծալվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես։
Հայաստան ասլիս շրթունքս ճաքում է,
Հայաստան ասլիս հասակս ծաղկում է,
Չգիտեմ ինչու է այդպես։
Հայաստան ասելիս աչքերս լցվում են,
Հայաստան ասելիս թևերս բացվում են,
Չգիտեմ ինչու է այդպես։
Հայաստան ասելիս աշխարհը իմ տունն է,
Հայաստան ասելիս մահը ու՞մ շունն է,
Կմնամ, կլինեմ այսպես
Մեր դասարանում մի երեխա կար, շատ զուսպ, սեղմ հնարավորություններով ընտանիքից։Ֆիզիկապես մանր, նեղլիկ ուսերով, թափանցիկ մաշկով։ Տարիներ շարունակ բռնում էր նույն պայուսակը։ Հագուստն իր պես միշտ կոկիկ էր, մաքուր։Այնքան խնամքով էր գրչատուփ պահում ու օգտագործում, որ բոլորս իրենից վարակված սկսել էինք գրչատուփ պահել։ Մեր գրչատուփերը չորս հարկանի էին հազար տեսակ գրիչներով, ինքն ամեն ինչից մեկական ուներ, մերը տասը-քսանն էին, բայց մեկ է, թվում էր, թե իր ունեցածը մերինից լավն է։Հետո հասկացա․ ինքը խնամում էր հաճույքով ու խնայողաբար օգտագործում։ Մինչև մենք շոր ու կոշիկ էինք ընտրում, նա հագնում էր իր ունեցած շորը,ամրացնում ամենաէժան կազմը։Նույն ուսուցիչներն էին, նույն դասագրքերը։ Բայց մենք ցածր էինք ստանում ինքը գերազանց։Եվ գուշակեք թե ո՞վ ընդունվեց համալսարան անվճար, ու՞մ անունն էր թնդում և ո՞վ է հիմա եռահարկ գումարներ վաստակում։
Ես Սեդան եմ 12 տարեկան։ Սիրում եմ զբաղվել կավագործությամբ։ Ես այս դպրոցում ձեռք եմ բերել շատ ընկերներ։ Մաղթում եմ բոլորին հաջողություն ուսման մեջ։
Մի այրի կին ուներ մի կով, և նրա խորթ որդին ուներ մի էշ։ Եվ խորթ որդին գողանում էր կովի կերը տալիս էշին: Եվ այրի կինն աստծուն աղաչեց, որ աստված էշին մեռցնի։ Բայց կովը մեռավ, և այրին լաց եղավ և ասաց.
– Ո՛վ աստված, մի՛թե չկարեցար էշը կովից տարբերել:
One widow woman have one cow and her widow son have one donkey. And widow ‘s son stole all the food and gave to his donkey. And the widow asked the God to make die the donkey.
Սեդա Ենգիբարյանի բլոգ 